Een tijdje geleden had ik een gesprek met iemand die op vakantie naarTurkije ging, en we raakten aan de praat over de moskee die opriep tot gebed, zelfs 's nachts, en waarvan het geluid door de stad weerklonk. Tijdens het gesprek besefte ik dat deze oproep tot gebed niet alleen als zodanig kan worden beschouwd, maar ook als een moment van meditatie of introspectie.
De benaderingvan dit soort momenten bepaalt de emoties die verbonden zijn aan gebed,
meditatie of simpelweg een moment van zelfreflectie. Als je bidden associeert
met een kerk en dit koppelt aan verplichting, ontstaat er wellicht een negatieve houding. Hetzelfde geldt als je mediteren verbindt met oosterse mystiek; jouw houding wordt beïnvloed door de associaties die je hebt.
Echter, wanneer je zo'n moment in de dag ziet als een gelegenheid om tot jezelf te
komen, even stil te staan bij je bezigheden, deel je slechts iets over je eigen ervaring zonder anderen iets op te leggen. Als daarbij ook nog een oproep uit de omgeving komt om even stil te staan, wordt het makkelijker om zo'n moment in te passen in onze drukke agenda's. De cultuur waarin je leeft, helpt je om dit soort momentjes in te bouwen.
Het tonen vanbegrip voor verschillende perspectieven is belangrijk. Wanneer je reageert met
concepten en oordelen, verstevig je jouw standpunt en kan de ander zich slechts verdedigen als hij of zij het anders ziet. Daarentegen, wanneer je iets over jezelf en je eigen wensen deelt, respecteer je de ander en geef je hen ruimte zonder de noodzaak van loyaliteit aan jouw perspectief. Eventueel kan dan een gesprek ontstaan waarbij standpunten overwogen en gedeeld kunnen worden.
Bij het zoeken naar een plaatje ontdekte ik tot mijn verbazing dat moslims bidden met hun handen open en christenen bidden met hun handen gesloten.
